Η μικρή μου φιλενάδα το ζήταγε από καιρό. Ένα ζευγάρι ασημένια σκουλαρίκια, απλό, λιτό και σε καφέ χρώμα, με μαργαριτάρια, να μπορεί να τα φοράει από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Μπορώ να της χαλάσω χατίρι; Εννοείται πως όχι! Μου πήρε, βέβαια, λίγο καιρό παραπάνω... αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ, λέει ο σοφός (;) ελληνικός λαός.
Όμως ξέρω ότι η δική της φιλεναδίτσα, που την αγαπούσε πολύ και της λείπει ακόμα περισσότερο, όταν της έκανε δώρο της έλεγε "πάρε ένα κάτι"!
Πάρε λοιπόν ένα κάτι! Πάρε δύο κάτι! Διότι δεν μπορούσα να αποφασίσω αν μου αρέσει το σκούρο καφέ ή το μελί χρώμα στους αχάτες, οπότε έκαμνα και τα δύο. Και μου αρέσουν και τα δύο πολύ!
Γιατί να ξέρεις μικρή μου φιλενάδα...
είναι μεν καμωμένα από τα χεράκια μου με πολύ αγάπη,
αλλά είναι και πασπαλισμένα με μαγική αστερόσκονη, που κατέβηκε από τα πολύ ψηλά ουράνια... (ξέρεις, αυτά που είναι αγκαλιά με τα ουρί του παραδείσου)!
Και σ΄αγαπάμε πολύ... και το μέλι και το βάλι!
